فاضلی به یکی از دوستان صمیمی و همراز خود نامه ای می نوشت. شخصی در کنار او نشسته بود و به گوشه چشم نوشته ی او را می خواند.به روی دشوار آمد. روی کاغذ نوشت:((اگر نه در پهلوی من دزدی ننشسته بودی و نوشته ی مرا نمی خواندی همه ی اسرار خویش را بنوشتمی!)) آن شخص گفت:((والله که ای مولانا من نامه ی تو را مطالعه نکردم و نخواندم.))گفت:((ای نادان! پس این که می گویی از کجا می گویی؟))
روزی اقرع ابن حابس حضرت رسول (ص)را زیارت کرد.هنگامی که نزد حضرت نشسته بود دید ایشان امام حسن (ع) را بوسید.اقرع از کار پیامبر تعجب کرد . او ده فرزند داشت که هرگز انها را نبوسیده بود .ازاین رو با شگفتی پرسید:((راستی شما بچه هایتان را می بوسید؟!
ما هرگز انها را نمی بوسیم.))
پیامبر از جفا و سختگیری اقرع نسبت به فرزندانش تعجب کرد و با لهنی سرزنش آمیز اما دوستانه به او فرمود:((آیا آرزو داری که خداوند قلب تو را به سوی رحمت و مهربانی هدایت کند؟))و سپس او را از سرانجام سنگدلی و نامهربانی بر حذر داشت و به او گفت:((کسی که مهر نورزد به او مهربانی نمیشود.))
این داستان برگرفته از کتاب عابدودینارها است.
به شما توصیه میکنم این کتاب را بخوانید.
به نام خداوند خورشیدوماه گه دل را به نامش خرد داد راه
سلام به دوستان عزیزم.
امروز با امید یاری حق اولین مطلب را به شما دوستان عزیز تقدیم می گنم.امیدوارم از خواندن این شعر لذت ببرید.تقدیم به شما 
قطره ودریا
پدید آید ز قطره قطره باران ز کوچک کوچک شن های دان دان
چه اقیانوسهای بی کرانه چه کوه و دشت ها بی حد و پایان
ز خوبی اندک اندک مهربانی زخوشرویی ز کم کم خوشزبانی
چهان گرددسراسرچون بهشتی پر از مهر و وفا و شادمانی
چه ارزد از زمان گر باشد آنی چه باشد قدر آنی در زمانی
ولی چون آن بر آْن افزاید آنگاه پدید آیدزمان چاودانی
(عباس یمینی شریف)
